Publiczna Szkoła Podstawowa im. Jarosława Dąbrowskiego w Krzętowie

JAROSŁAW DĄBROWSKI 

   Urodził się 13 listopada 1836 roku w Żytomierzu w szlacheckiej rodzinie herbu Radwan.

   W 1845 roku został wysłany do Korpusu Kadetów w Brześciu nad Bugiem. W 1853 roku przeniósł się do Korpusu Kadetów w Petersburgu, który ukończył w 1855 uzyskując stopień chorążego. Następnie przez cztery lata służył w wojsku rosyjskim walcząc z powstańcami czeczeńskimi na Kaukazie. Za kampanię kaukaską zostaje odznaczony. Następnie od 1859 do 1861 roku studiuje w Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, po ukończeniu której otrzymuje stopień sztabskapitana i przydział do 6 Dywizji Piechoty na stanowisko kwatermistrza.

Dąbrowski, jako działacz stronnictwa Czerwonych rozbudował je organizacyjnie. W maju 1862 powołany do Komitetu Miejskiego jako naczelnik Warszawy. Był faktycznym organizatorem Komitetu Centralnego Narodowego. Planował wystąpienie rewolucyjne na 14 lipca 1862 r. w ścisłym porozumieniu z konspiracyjnymi organizacjami oficerów rosyjskich w Królestwie Polskim. Plan Dąbrowskiego nie zyskał uznania wśród białych i nie doszedł do skutku. Wkrótce potem Rosjanie rozbili spiski wśród żołnierzy rosyjskich. Dąbrowski został aresztowany 14 sierpnia 1862 po denuncjacji Polaka Alfa Wrześniowskiego, członka świty wielkiego księcia Konstantego Mikołajewicza. Dwa lata więziony był w X. Pawilonie Cytadeli Warszawskiej . 10 listopada 1864 roku Dąbrowski został skazany na 15 lat katorgi. W drodze na Sybir zbiegł z więzienia przejściowego w Moskwie i od 1865 przebywał na emigracji we Francji. W 1871 r. był dowódcą 11 legionu gwardii narodowej oraz oddziałów broniących w Neuilly przeprawy przez Sekwanę. Stał na czele armii Frontu Zachodniego nad Sekwaną, następnie w dniu 5 maja został mianowany naczelnym wodzem całości wojsk Komuny Paryskiej. 

   Zginął na barykadzie w dniu 23 maja 1871 przy ul. Myrha w dzielnicy Montmartre w czasie obrony Paryża i został pochowany na cmentarzu Pere Lachaise.

  Jarosław Dąbrowski i Walery Antoni Wróblewski byli jedynymi oficerami Komuny o wyższych kwalifikacjach wojskowych.